Bananen en Bloed; een impressie van het Gemeentelijk Loket

Vorige week had ik het genoegen om een rij te delen voor het gemeentelijk loket. Welk loket het precies was, moet ik u schuldig blijven, maar ik was daar in de trant van een aanbetaling op een vergunning voor een knalroze dakkapel voor mijn tijdelijke parkeerplaats voor mijn rijdend hondenhok - enfin, iets triviaal doch prijzigs. 

Ik had er de hele dag voor uitgetrokken - god verhoede dat ik geen fatsoenlijke baan heb, want ik bleek dat etmaal bróódnodig te hebben. Ik had mijn Duitse herder Jan-Peter thuisgehouden, in de veronderstelling dat zo'n herder meer kwaad dan goed kan doen op zo'n stadsdeelkantoor. Deze veronderstelling kon ik goed toetsen want er waren ruimschoots andere mensen die hun dodelijke viervoeters hadden meegenomen. Ik had bij toeval nog een ossenhaas in mijn achterzak zitten dus ik kon de roedel monsters nog afleiden. Andere, slechter voorbereide mensen in de rij kwamen er helaas minder goed vanaf. 

Enfin, ik stond daar in de rij, en ik keek daar mijn ogen uit. Naast mij bijvoorbeeld stond een boom van een vent, van top tot teen gekleed in denim, een grote Ray Ban zonnebril over zijn ogen en een kam bananen onder zijn arm. Niet bepaald wat je verwacht bij het gemeentelijk loket. Gelukkig had ik vanochtend mijn stoute schoenen aangetrokken, dus ik leunde naar de spijkerman en vroeg bedeesd waar zijn kam bananen voor was. Met een wijsvinger lichtte hij zijn zonnebril van zijn neus, gaf een knipoog en fluisterde: 'Steekpenningen, man, stéékpenningen, die ambtenaren lopen héét op een mooie kam bananen!'

Ik hoefde hem gelukkig niet van repliek te dienen op zijn fluister, want wij schrokken beide op toen een van de verzamelde viervoeters tussen ons doorschoot, de kam bananen vantussen Spijkerman z'n arm en middenrif griste en door de draaideur verdween. Spike - niet voor een gat te vangen - gaf zijn plek in de rij op en sprintte achter de hond aan. Ik schuifelde onschuldig een plekje naar voren. 

Na een uur of drie wachten en schuifelen kwam eindelijk het loket zelf in zicht. Om dit heugelijke feit te vieren haalde ik een viertal boterhammen (pastrami en mosterd, voor de geïnteresseerden) uit mijn rugzak en begon ik aan mijn welverdiende lunch. Alle dodelijke honden waren intussen door de vadsige Melkertbaan-beveiliger bijeengedreven en door de GG & GD afgevoerd. Lijzig kauwend op een waldkorn snee zag ik dat er boven het loket een groot informatiebord hing. Als ik mijn oogleden samenkneep kon ik net lezen dat het bord informatie over huisregels verschafte. Bovenaan deze lijst stond in rode letters dat het verboden was om in het bezit te zijn van steek- en vuurwapens in dit desbetreffende gemeentelijk kantoor. Handige informatie, en maar goed dat ik mijn AK-47 thuisgelaten had (!). 

Uiteraard ook hier weer, waar ik de bescheiden keuze had gemaakt, waren er medemensen die de regels aan hun laars gelapt hadden. Onder luid geschreeuw kwamen er opeens drie gedaanten de zaal binnen. Gehuld in stemmig zwarte burka's en zwaaiend met 9mm pistolen namen zij snel bezit van de wachtrij en loket. De leider, herkenbaar door zijn verentooi, liet met een zware mannenstem en Limburgse tongval weten dat als de gemeente niet als de wiedeweerga ervoor zorgde dat aspergehandelaren meer subsidie voor hun kramen op de Albert Cuyp zouden krijgen, er doden zouden vallen. 

Dit was het moment waar de beveiliger zijn hele leven op gewacht had. Met een pijnlijk plompe sprong in de richting van de gijzelaars wist hij het voor elkaar te krijgen dat aan de ene kant: hij doorzeefd werd met kogels en aan de andere kant, de gijzelaars dusdanig afgeleid waren dat het SWAT-team hun de geweren en hun bewustzijn afhandig konden maken.

Helaas werd door deze ontwikkelingen besloten die dag verder geen gemeentelijke verzoeken in behandeling te nemen. Al dat bloed en aanhoudingen enzo. Ik richtte mij onverrichter zaken naar huis en nam mij voor om het morgen nog eens te proberen. Gelukkig kon ik op weg naar huis op de Albert Cuyp nog een fraaie kam bananen op de kop tikken, wie weet kon ik daarmee de volgende dag de wachtrij bedwingen.