Blijkbaar is er een marginaal levendige
discussie omtrent de belastingen aan het smeulderen in Nederland.
Naast het rondvliegen van allerlei loze uitspraken over ons particuliere stelsel (Het
moet eerlijker voor gezinnen! Meld je nu, als een bezwaarschrift is
zoek geraakt!) hebben we het zo nu en dan of we al dan niet
belastingafspraken met multinationals moeten maken en als dit het
geval is, of we deze dan openbaar moeten maken.
Ikzelf heb regelmatig hele goeie ideeën over hoeveel, hoe en wanneer ik belasting wil
betalen, maar mijn voorstellen (uit persoonlijke sfeer) vallen op
dovemansoren. (Om over bezwarende schriften nog maar te zwijgen.)
Wel kan ik op de website van de
Belastingdienst precies lezen wat en wanneer ik moet
betalen. Als ik in de toekomst een fatsoenlijke baan aan de haak heb
geslagen, of eindelijk mijn eigen winkeltje in gepersonaliseerde
kurken ga beginnen, weet ik wat mij te wachten staat. Hoeveel ik per
kwartaal of jaar moet afdragen, welke bonnetjes ik wel en niet moet
bewaren. Alsook accijns – zodra je die wodka, sigaretjes of ander
gif koopt, staat het netjes vermeld. Dat maakt het caveat emptor wat
makkelijker.
Vreemd genoeg, als een bedrijf meer dan
een miljoen euro's met de vette vingers graait, door het
afpersen van koffieslaven en hard werkende mensen in een slecht geventileerde elektronica loods
in Taiwan systematisch de
zelfmoord in te duwen, je op bezoek mag bij een of andere smeerlappen commissie
en in onderhandeling mag over hoeveel belasting je betaald, zonder
bezwaar, zonder schrift.
Als je er over nadenkt, is eigenlijk de
Belastingdienst van mij. Van ons. Wij geven instructies aan
dit instituut, voor eerlijke verdeling en het budgetteren van het
algemeen nut. Ons algemeen nut. Zodat onze staat van sociale
zaken tot dijken tot whatever kan betalen. Persoonlijk, heb ik graag
dat dit netjes gaat. Dat er niet op een malafide manier geld
binnenkomt. En, dat elke burger en bedrijf weet wat je moest betalen,
wat je moet betalen en wat je in de toekomst moet gaan betalen. Om zo
iedere burger een gelijke kans te geven.
Zo niet die multinationals die we in
een achter afwerkkamertje uitnodigen en we onder de noemer: privacy
van burgers staat gelijk aan privacy voor bedrijven, de regels buigen.
We beschermen de privacy van burgers door iedereen inzake te geven in
de regels, maar we beschermen de praktijken van bedrijven, door dat
juist niet te doen. Bedrijven hebben grote invloed op de
maatschappij. Als zij een misstap maken, kan dat grote invloed hebben
op alle burgers (zowel binnen het bedrijf als daarbuiten.)
Een nader argument is dat wij
(Nederland) misschien moeten concurreren met andere landen en daarom
ons belastingstelsel aan moeten passen. Wat niets schreeuwt algemeen
nut als een land gelijk een bedrijf leiden. Hoe logisch klinkt het
dat alles wat met samenleven te maken heeft wordt bekeken vanuit het
oogpunt van winstbejag voor aandeelhouders? Ik wil niet dat Nederland
sterke kwartaalcijfers heeft, ik wil dat iedereen gelijkwaardig en
waardig aan haar of zijn geluk kan werken.
Als we vanuit politiek draagvlak een
afspraak maken: deze bedrijven, op basis van het feit dat ze zeer
milieu of dier-vriendelijk zaken doen, geven we een fiscaal
voordeel, is één ding.
Als we zonder politiek draagvlak of inzage
een afspraak maken: deze bedrijven, waarvan hun bedrijfsvoering zeer
discutabel is, willen we lokken, zodat we er iets aan kunnen
verdienen, is iets heel anders.
Als Nederland verdient aan vuige
bedrijfsvoering in andere landen, is Nederland dientengevolge ook
vuig. Ik ben best bereid om meer belasting te betalen om die vuigheid
tegen te gaan en het gat op te vullen dat we creëren door Apple en
kompanen correct aan te slaan.
Ik hoop jullie ook.
