Hoop In Bange Dagen

Wij, nederlanders (ruim begrip) zijn in 1586 voor het laatst een fatsoenlijke oorlog begonnen. Met de term oorlog bedoel ik niet dat wij moedig verzet tegen een onderdrukker gepleegd hebben (1940-1945), dat wij met wat marine naar Nederlands-Indië zijn gevaren om daar ‘politionele acties’ (onderdrukking, terrorisme en moord) te plegen (1948) of militairen hebben ingezet om de vrede te bewaren (1992-1995), maar dat wij, als volk de intentie, volharding en actie hebben ondernomen om een andere mogendheid te verslaan met geweld voor idealistische overwegingen. Ik heb het hierboven over de tachtigjarige oorlog, overigens.

Hoe dan ook. Dat is al een tijdje geleden. Daarna hebben wij ruim vierhonderd jaar ons toegespitst op handel drijven. Het zit dientengevolge ook niet meer in onze landsaard om ergens met een beetje bedrijvigheid met een geweer te gaan zwaaien. Wij verkopen die geweren liever aan iemand.

Maar, er bestaat politieke druk om af en toe ergens op te komen dagen met onze jongens (en meisjes!) en een brug te bouwen of de inheemse bevolking te verdedigen (Srebrenica, Afganistan). Dit mislukt nogal eens. Hier zijn allerlei sociale en politiek redenen en gevolgen voor te verzinnen, maar aan het einde van de dag, zitten onze kinderen, broers, zussen en vrienden ergens in een vervelend land de lieve vrede te bewaren. Dit lijkt mij voor alle partijen vrij kut.

Wat doen wij hier in Nederland om dat kutgevoel een beetje te verminderen? Wij geven grif belastinggeld voor goed materiaal, trainingen, en onder andere: geestelijke bijstand voor onze militairen. Laat ik dat even iets duidelijker zeggen. Als een onzer krijgers dood, half-dood, verminkt, shell-shocked of hoe dan ook aangetroffen wordt, zijn er mensen, professionals ter plaatse om bijstand te verlenen.

Nou geloof ik zelf alleen in de duivel en zijn ouwe moer, maar zelfs ik zeg: waarom niet? Er is geen politiek haalbare situatie te creeëren dat wij geen krijgers aanleveren voor bullshit oorlogen, dus geef ze wat morele steun als ze er toch zijn. Voor katholieken is een priester aanwezig, voor joden een rabbijn, etc. etc.

Nu is er recent een debat opgelaaid door de criminelen van de PVV of het nuttig dan wel wenselijk is om een Imam voor onze moslim militairen te installeren in welk konijnenland onze jongens toevallig aan het vechten zijn. Het standaard argument hier is ook weer: moslims vinden Nederland niks, Imams vinden Nederland niks, dus jullie krijgen van ons ook niks.

Gelukkig heeft dat ook maar iets te maken met het feit dat wij vragen van onze jongens en meisjes naar de shit te gaan en daar voor volk, vrijheid en vaderland te vechten en vervolgens onthouden wij hun dan het minste van humane, geestelijke bijstand. Fijn dat we deze discussie kunnen voeren in ons vrije land. En zo relevant ook.

Nee, deze discussie heeft te maken met het feit dat de PVV graag mensen wil schofferen, omdat zij on-Nederlands zijn.(ook al weet niemand wat dat is) En als dit soort praktijken hoort bij het Nederlanderschap, mogen Wilders en consorten míjn paspoort als eerste overdwars in hun reet steken.

Binnen de Ring. 12-05-2009