Welkomstboodschap

Ongeveer drie jaar geleden kreeg ik de sleutels van mijn appartement in handen. Gelegen in het drie stadsdelen punt Oud-Zuid, Oud-West en Slotervaart in een relatief slaperig straatje. Ik kan u helaas niets vertellen over de wijze waarop ik de sleutels kreeg, maar u kunt gerust zijn dat ik zonder list, bedrog en nepotisme nog steeds treurig buiten de ring van Amsterdam zou wonen. Het is een trieste situatie, het huizenaanbod in onze fraaie hoofdstad, maar dat is deel van de charme.

Nadat ik al mijn meubels en aanverwante meuk in mijn kamer gepropt had, kwam ik tot de ontdekking dat er tijdens de verhuizing een en ander aan schroeven, moeren en aanverwante ontbraken aan mijn huisraad. Ik pakte een plank, schoof ‘m onder mijn arm en toog naar de Doe-Het-Zelf om de hoek. De buitenkant van de familiebedoening deed vermoeden dat het aanbod niet bijzonder zou zijn, maar door cutting edge dimensionale technologie, bleek de winkel van binnen beduidend groter en tot de nok toe gevuld zijn.

Ik kwam aan bij de toonbank en wachtte beleefd op mijn beurt. Vrolijke uitwisselingen, ad rem en gevat, in origineel Amsterdamsch accent vlogen door de winkel. Vrij bijzonder tegenwoordig, want Amsterdam begint steeds meer op het Gooi te lijken – fonetisch dan. Ik zag achter de balie een uitgeprint A4’tje hangen met daarop het stringente aanraden géén domme vragen te stellen, daar zou immers tien euro voor in rekening gebracht worden.

Ik dacht: ’s land wijs, ’s land eer, en ik ga afgezien van wat schroeven, ook een ervaring scoren. Ik wachtte op oogcontact met een van de heren en zodra ik zijn aandacht had hief ik mijn plank een stukje en begon de zin ‘Ik ben bang dat ik een domme vraag ga stellen, maar…”

Ik werd meteen in de rede gevallen met ‘Nou jochie, da’s dan tien euro en nog twee erbij voor wat schroeven voor je plankie’.

Vijf minuten later en twee euro lichter, wandelde ik fluitend met mijn plank en schroeven naar huis, volledig in de veronderstelling dat ik met al mijn domme vragen ergens terecht kan.

Het is nu drie jaar later, en ik weet ondertussen niet alleen waar ik mijn schroeven moet kopen, maar ook waar ik mijn broodjes halfom kan halen, waar ik de dansjes moet wagen, wanneer je wel en niet een grote bek kan hebben, en wat ik vooral geleerd heb: hier binnen de ring, maakt het allemaal geen reet uit wat je doet; iedereen vind het wel best zo. En dat is iets wat de rest van Nederland allang weer vergeten is.

Vandaag begin ik die vrijheid en gezond verstand voor u in kaart te brengen, niet om Amsterdam een veer in de bips te steken, maar om te ontroeren, te laten lachen, te verwonderen en te provoceren.

-Binnen De Ring. 11-05-2009