Pannekoekerij

Hier binnen de ring mag ik graag een pannekoekje bakken. Ten eerste heb ik het aloude Backen Der Panne Koecken al sinds jaar en dag geassocieerd met de ultieme mannelijkheid. Geen snelle auto's, Gilette scheermessen met vijfendertig mesjes, Ultimate Fighting wedstrijden of voetbal nonsens, nee: pannenkoeken.

Dat komt, vroeger (toen er nog zéven in een sixpack zaten) was het bij Huize Binnen De Ring gebruikelijke dat zo één keer in de maand, papseflaps thuis kwam van zijn werk, zich hulde in t-shirt en jeans en luidkeels door de huiskamer schalde: 'Jongens, óppassen, Pappa gaat pánnenkoeken bákken.' Blij als een kind piepte ik dan mijn hoofd rond de deur van de keuken en observeerde ik dit epische schouwspel. Er werd gezweet, een droogdoek werd op de linkerschouder geplaatst, er werd een bier geopend (ook al zo spannend als je acht jaar oud bent).

Vervolgens werd het beslag gemaakt en als ik een beetje onopvallend langszij schuifelde mocht ik op een krukje staan en de mixer vasthouden. Van allerlei magische dingen werden bij elkaar gegooid en gegoten en langzaam voerde ik de snelheid van de mixer op; toch het ultieme hard gaan op die leeftijd (en een lawáái van dat ding, héérlijk).

Nadat het beslag voldoende was gerezen ging de beuk erin. Een pan met warm water met twee borden erop op de achterste brander en niet één, maar twee koekenpannen werden synchroon ingezet om onze familie van vier te voorzien van hemelse bakwaren. Kaas werd geschaafd, de stroop in opperste staat van paraatheid gebracht en bij het omkeren kirde ik het uit van geluk als er een ronde schijf door de keuken vloog - om weer met zwier in de koekepan te belanden. Mooie tijden.

Bij het aanbreken van mijn zelfstandigheid heb ik er altijd naar gestreefd om dezelfde subtiele touch te krijgen. Ik heb geëxperimenteerd met bloem, gist, zelfrijzende bakmelen, scharreleieren, graaneieren, maïseieren, verschillende soorten bieren (toch het magische ingrediënt, maar niet voor de beginner aan te raden), enzomeer. De jaren gingen voorbij en als ik even op mijn eigen hoorn mag blazen: ondertussen heb ik het bakken goed onder de knie. Als ultiem bewijs hiervan, is dan ook vaak de eer voor mij weggelegd om mij te ontfermen over het pannekoeken bakken. Geen gezelschap is mij te groot, geen pan mij te warm.

Een aantal weken geleden echter, gebeurde het volgende. Er was door vrienden een soirée georganiseerd en ter behoeve van een makkelijk en goedkoop avondmaal was het plan op poten gekomen om er een pannekoekerij van te maken. Ik kon wegens omstandigheden helaas niet bij de voorbereiding aanwezig zijn. (ik was de gehele nacht ervoor bezig geweest om Albert Verlinde's tuin met toiletpapier te versieren, maar dat terzijde). Ik kwam het appartement binnen, gaf de gastvrouw twee zoenen op elke wang en maakte mijn trek richting de keuken. Daar aangekomen, kon ik echter niet bevroeden waar de ingrediënten zich bevonden. Ik keek in van allerlei keukenkastjes, de ijskast, maar geen ei, pak melk of bloem te bekennen.

Ik wendde mij tot de gastvrouw en vroeg bedeesd waar de spullen stonden. Zij antwoordde dat ik gewoon op het aanrecht moest kijken. Ik liep de keuken in, en jawel, er stonden twee helix-vormige plastic monsters mij aan te kijken. Beide bussen hadden een misselijkmakend etiket met een dansende strooppot erop. Verdomd, dit was waar ik naar op zoek was! Ik liet mijn oog over het etiket en de gebruiksaanwijzing schijnen en ik kwam tot de ontdekking dat pannekoekmix tegenwoordig in een shaker komt. Een nieuw soort mix, waar alleen water water aan toegevoegd hoefde te worden. Typisch.

Voor de grap liep ik even de huiskamer binnen en deelde mijn ontdekking. Blijkbaar was iedereen al op de hoogte, en toen ik even met de plastic shaker rammelde en vroeg waar de eieren dan waren, bleef het angstvallig stil. Enfin, als je in Rome bent.

Ik voegde water toe aan het plastic beest en begon een Samba-achtig dansje in de keuken. Ik had het vuur al onder de pan geramd (zeer belangrijk, de pan moet vulkanisch heet zijn, anders mislukt de eerste koek geheid!) en het klontje boter had zich verspreid over het Teflon. Ik haalde het dopje van de shaker en liet een portie beslag in de pan vallen. Met een geoefende polsbeweging creeërde ik een begin van een koek. Nu had ik alleen met één ding geen rekening gehouden:

Pannenkoekmix met eierpoeder en melkpoeder is BULLSHIT.

Omdraaien is geen optie, met een spatel één en ander loswippen en zachtjes omvouwen is er niet bij, want bakken met die rommel is alsof je pannenkoeken van meeuwenkak bakt. De enige manier om er nog iets van te maken bleek als je de shit in een emmer boter bakte, maar dáárna bleek weer dat niemand van balvormige pannenkoeken houdt, tenzij het oud & nieuw is.

Met het schaamrood op mijn kaken verliet ik de keuken en het apartement. Geen enkele koek was gelukt. Kinderen en ouden van dagen wezen me na, hoongelach en gefluit waren mijn laurierbladeren. Tot op de dag van vandaag heb ik geen koekepan meer aangeraakt.

Wél heb ik van 't weekend een fabriek van Boukje's bakwaren in de fik gezet met behulp van tien pakken croma en een zippo.