Zondagmiddag

"Soms, als ik in de auto zit en ik zie de schittering van de zon weerschijnen in de ramen van de voorbijrazende tegenliggers - en deze schittering wordt gebroken als door een prisma en valt uiteen in duizend fonkelende kleuren en ik zie deze korte knipperlichtjes uit mijn ooghoek dan voelt dat als een wondermooi moment tussen twee oneindigheden,

"Dan denk ik na over alle korte, kleine momentjes die er zijn, een vogeltje dat voor het eerst uit een nestje hupt, het dons nog over het verendek, de eerste adem die je neemt als je 's ochtends wakker wordt en bij zinnen bent, de warme vervreemding als in de lente de zon weer op je huid valt en je weer leert dat je huid om je lichaam heenzit,

"Dan voel ik de behoefte om op te springen en keihard door de stromende regen te rennen, de endorfinen door mijn lichaam te voelen klotsen, de behoefte om mijn overbuurman aan te spreken, te verkondigen dat het een bijzonder mooie dag is en dat na drie jaar hier wonen ik gewoon benieuwd ben naar zijn naam, de behoefte om een restaurant in te lopen en het eerste te eten wat ik op de kaart tegenkom en nog nooit gegeten heb,

"En ik lees in de krant dat iemand 94 miljoen euro aan iemand anders geeft zodat een ander menselijke wezen in een andere stad, gekleed in andere kleuren over een grasveld gaat rennen om tegen een bal aan te trappen, en ik lees dat er van allerlei mensen zijn die zich er slecht bij voelen dat als zij geld geven aan mensen in landen als Polen en Tsjechië om daar wegen en ziekenhuizen en scholen wat al niet meer te bouwen, omdat zij dan minder dvd's en andere bullshit kunnen kopen,

"Dan snap ik soms mensen niet zo goed.", zei mijn zevenjarige neefje vorige week, toen wij in de tuin een honkbal naar elkaar overgooiden en ik dacht bij mezelf: "Tjee, pienter ventje is dat toch."