Geuzen & Galliërs

Het doet mij genoegen dat het anno 2009 weer een werkelijk genot is om te roken. (zowel binnen als buiten de ring) De glamour en mystique van mensen als Humphrey Bogart en David Bowie sijpelt langzaam weer binnen de beeldvorming van vuur in een eind tabak jagen. Dit is uiteraard volledig te wijten aan de spruitjeswetgeving van de afgelopen jaren en sociale verschuiving richting jaren 50 reactionaire levensopvattingen. Langzaam is het elitair (vanwege de hoge prijs), gevaarlijk (wegens de alom bewezen studies inzake de volksgezondheid), en exclusief (alleen nog mogelijk op specifieke plekken, op specfieke tijden) geworden. Héérlijk.


Ook de verachting van de gezondheidsgestapo voelt aan als een warme deken. Zodra een vegetarische, slipper-dragende glutenjongen of meisje mij vuil aankijkt als ik een ruimte met mijn hemelse walmen vul, voel ik toch een lichte aanzet in mijn corduroy broekje zich aandienen. En de kleine, geinige feitjes die te pas en te onpas over longkanker en aanverwante worden gedeeld, kunnen ons post-moderne rokers echt niet meer deren - het leven is vergankelijk, zinloos en gevuld met nicotine en vrolijkheid, al het andere is bijzaak en gezeur. Andere groepen die weinig op hebben met roken zijn oude-van-dagen, babies, zieken en zeikerds. Niet de meest spectaculaire groepen als je denkt aan stimulerende gesprekken, kwinkslagen en Sterke Verhalen dunkt mij.


Hoe dan ook, om terug te komen om mijn eerdere punt: het roken is weer een geuzenbestaan toebedeeld. De associaties met rockmuziek, tegencultuur, levensgenieters, libertariërs en nozems vliegen je links en rechts over de oren. Wij zijn weer stoer en verguisd. En dan de Romantiek, oh de Romantiek:

"Nonchalant leunend op mijn linkerbeen - mijn rechter eromheen gevouwen, mijn rechterhand verzette mijn vijf-euro-zonnebril opdat mijn wimpers vrijlijk konden knipperen, ik zag haar staan bij de bushalte, stoer spijkerjasje en de mooiste jukbeenderen vanbinnen de ring. Zij reikte haar tengere vingers in een binnenzak en presenteerde een brandbaar toverstokje aan haar lippen en de omstanders. Uit het niets verscheen een aansteker en met een knik van haar hoofd sloeg ze haar goudhoning blonde haren over haar schouder en joeg ze het vuur in haar sigaret. Wat kon ik anders doen dan haar voorbeeld volgen? Ik nam mijn eigen blauwe Galliër - liberté toujours! - in gebruik en ook al realiseerde ik me dat ik na de zeven minuten verlegen nicotineren er slechts een busrit van drie haltes voor ons samen in zat, deze teerling habben wij hier samen geworpen!"


Ik zou hier uiteraard nog veel meer over kunnen schrijven, maar ik heb nog een afspraak met een sigaret en een dichtbundel van Dylan Thomas en die laten nou eenmaal niet op zich wachten!