Operatie Paradiso

Met dank aan de impulsiviteit en de genialiteit van huisgenoot D. stond ik gisteren aangenaam perplex in de kleine bovenzaal van de Paradiso. (overigens de mooiste pop-en-rocktempel van Nederland, maar dat terzijde). In deze fraaie zaal stond namelijk ras-autist en rockende vaandeldrager van het anti-hip Chad VanGaalen te spelen.

Chad komt uit Canada en alvorens de spotlichten van internationale zalen te betreden heeft hij de afgelopen tien jaar in een kelder van een hutje in een woedend bos gewoond om daar zijn kunsten te perfectioneren. Met de intensiteit van een kluizenaar had hij zijn Fender gitaar tot ver boven zijn navel gehangen en ook zijn surrealistische medespelers maakten een sterke indruk: de drummer kwam over als het normalere broertje van Igor (bekend van zijn butler-activiteiten bij Dracula en Dr. Frankenstein), de andere gitarist was een kruising tussen Peter Jackson (regisseur van de Lord Of The Rings films) en een Kodiak beer (bekend van het verslinden van alles dat kleiner is dan een Kodiak beer) en de zangeres/dwarsfluitist/sampler had het voorkomen van een bibliothecaresse met een voorliefde voor breiwerk en grote hoeveelheden opium.

Vanaf de eerste rockende noot die Chad uit zijn gitaar gooide, stroomden de rillingen van ontroering, opleving en angst door de zaal heen. Zijn teksten zijn niet alleen poëtisch verantwoord en gevat in aparte, warme zanglijnen, maar beschrijven óók alle stadia die een schizofrene, getalenteerde, Canadese muzikant in een kelder kan doormaken. Onder de invloed van hallucinerende paddestoelen.

Geconcentreerd zingend wist Chad al onze harten te veroveren, zonder ook maar één keer oogcontact met iemand uit het publiek te maken. Als een kogel met vlindervleugels sloegen zijn liedjes door onze cynische borstkassen. Igor ramde met zijn drumstokken op zijn vellen alsof hij een Romeins gallei vol met slaven aanspoorde tot grotere snelheid. De zangeres liet haar tweede stem etherisch door de zaal zigzaggen en als een leger konijnen voor een bouwlamp stonden wij allen aan de grond genageld door de opzwepende schoonheid van dit Canadese viertal.

Na zestig minuten lamgeslagen door dit muzikaal fanatisme beantwoordde het publiek het verlaten van het podium van de vier vreemde godenkinderen met een gejoel en gefluit waar de gemiddelde voetbal-derby nog een puntje aan kan zuigen. Schuchter stapten zij het podium weer op. Chad deelde ons mede dat hij vroeger het geven van een toegift altijd als werk ervoer, maar dat hij zo langzamerhand begon te waarderen, gevolgd door een stoute en hartverwarmende glimlach.

Hij trakteerde ons nog op een drietal juweeltjes alvorens ons nogmaal te bedanken en de zaal verliet om de lange trek naar Canada te maken. Voldaan togen ook huisgenoot D. en ik naar huis.

Operatie Paradiso geslaagd.