Busrit

Ik ren de straat uit om vijftien minuten voor tien, in de volle overtuiging dat ik mijn bus van tien uur nog red. Ik ren, want, gepokt en gemazeld als ik ben, de GVB staat niet bij mij bekend als een perfectionistisch instituut. Snelwandelend prop ik een snee brood met kaas tussen mijn lippen en oordopjes in mijn oorschelpen. Het is een wandel van drie minuten, maar toch breekt het gewone en het angstzweet mij uit.

Met een roodaangelopen tronie voeg ik me bij de rest van het gespuis bij de bushalte: een fletse jongedame zit haar meterslange nagels te lakken in een fraai brandweer-rood tintje - de chemische uitstoot doet denken aan een leerlooierij, een jongeman met een kaal hoofd en een Londsdale trui zit zijn behendigheid met een vlindermes te oefenen, een zwerver zit aan zijn halve-liter blik Euroshopper bier te lurken, één dikke dame met genoeg spataderen om een metroplattegrond te vullen kijkt zweterig om zich heen en drie Indiërs staan gebogen over een grote, dampende pan nasi.

Ik gris mijn zonnebril uit een binnenzak, steek een sigaret op en zet mijn lichaamshouding op verveeld, ongevaarlijk, doodnormaal, onaanspreekbaar en onzichtbaar. Tot zover alles prima. De freaks zijn bezig met hun respectievelijk waanzinnige bezigheden en ik kijk om de dertig seconden op mijn telefoon naar de tijd. Waar blijft die bus?

Vijf minuten gaan voorbij en de zwerver begint in zichzelf te brabbelen. De jongeman kijkt hem kwaad aan en prikt zichzelf met zijn vlindermes in de duim. Ondertussen is de fletse jongedame in een nondescripte Opel gestapt die met gierende banden de straat verlaat. De Indiërs zijn halverwege de pan nasi en de dikke dame heeft met horten en stoten al drie keer zich omhoog gehesen bij het vals alarm van een blauw-witte bus met een verkeerd nummer op de display. De spanning begint een tikkeltje ongezond aan te voelen.

Twintig minuten zijn voorbij en er is duidelijk dat er een bus is uitgevallen. De reden hiervoor zullen we nooit weten. Ikzelf vermoed altijd dat Keanu Reeves de taak van de busschauffer op zo'n verwenen bus op zich heeft genomen en dat hij de hele dag rondjes aan het rijden is op een landingsbaan op Schiphol. Zo mogelijk nog saaier en gevaarlijker dan bij een bushokje wachten.

Na veertig minuten komt er eindelijk een bus aangesjokt. Het voertuig is nogal topzwaar, want door de uitgevallen bus is deze wat rijkelijker dan normaal gevuld. De zwerver laat zich door de mensenmassa (of door de stemmen in zijn hoofd, wie weet) uit het veld slaan en sprint weg. De nasi-mannen worden door de chauffeur geweigerd (de racist!) , dus samen met Skinhead en Spatader probeer ik me in de menselijke stinkoven van een bus te wringen.

Als sardientjes in een blik sta ik tussen de medereizigers geklemd. Dit heeft als voordeel dat ik niets vast hoef te houden als de chauffeur een haarspeldbocht met zo'n 80 km/u inzet. Het nadeel is dat ik nu empirisch kan vaststellen dat deodorantgebruik in de grote stad niet zo in zwang is als dat je zou denken.

De haltes komen en gaan en alhoewel het verloop van de reizigers best hoog is, rustiger wordt het niet in de oven. Zo nu en dan probeert iemand een kinderwagen met accesoires via de middelste deur naar binnen te rammen en dit zorgt altijd weer voor olijk en surrealistisch straattheater. Ik ben ondertussen gepromoveerd tot de achterkant van de bus - toch de plek waar de stoere mensen van oudsher zich bevinden. Echter, links van mij staat een vrouw met wezenloze ogen hardop het gospel van Jesus Christus te verkondigen en rechts van mij staat een ghetto-jongere de speakers of zijn mobiele telefoon uit te proberen met liedjes als Shake Ya Ass van Mystikal.

Na een emotionele ervaring van negentien uur, maar een fysieke ervaring van twintig minuten ben ik eindelijk op mijn uitstaphalte beland. Ik elleboog de ghetto-knul in zijn maag om ruimte voor mijn exit te creeëren en terwijl ik mijn rugslag om doe, mik ik de timing zo dat een zo groot mogelijke oppervlakte van de rugzak in het gezicht van de Jesus Freak beland. Zodra ik buiten sta en de koele zomerbries over mijn lichaam glijdt voel ik langzaam de vuiligheid van mijn persoon vliedden. Ik loop van de halte naar mijn werk toe en ondertussen verzin ik een begrijpelijke reden dat ik dertig minuten te laat ben en neem ik mij voor om vanaf morgen de fucking fiets te nemen. Eerst maar eens een junk vinden die een fiets voor me heeft...