Stringent Advies

De wekker gaat en met moeite en pijn rijs ik op uit mijn bed en strompel ik naar mijn computer. Ik klik op mijn bookmark van Facebook en ik verander mijn status van 'ik ga naar bed' naar 'veel te weinig geslapen, maar toch opgestaan'. Tevreden met de bevestiging van mijn bestaan loop ik naar de keuken, zet ik de koffie aan en terwijl deze vredig pruttelt stap ik onder de douche. Ik was mezelf, droog me af en loop mijn kamer weer in, kop koffie in de ene hand, de andere hand druk bezig een vinger in mijn oor te porren om het water te verwijderen.

De kop koffie parkeer ik naast mijn toetsenbord en ik surf weg van Facebook en ga naar mijn Myspace en verander mijn stemming naar "fris vanuit de douche'. Tijd om aan te kleden. In de tijdspanne van twee vlerkjes van een geitenstaart ben ik gekleed en klaar om naar mijn werk te gaan. Voordat ik op de fiets stap log ik nog even in op mijn Hyves en post ik op mijn blog: "Zo, weer een werkdag voor de boeg."

De wind vliert door mijn half-natte haren, een aangename druk op mijn knieën als ik de trappers naar beneden duw. Fluks ontwijk ik auto's links en rechts, maar uit een dode hoek springt plots een dikke dame op een scootmobiel voor mijn wiel. Met de reflexen van een spinnenman weet ik nog net het voertuig te ontwijken. Ik kijk de dame in kwestie beschuldigend aan over mijn rechterschouder en in één beweging, draai ik mijn hoofd naar voren en pluk ik mijn iPhone uit mijn linkerbinnenzak. Met een half oog op het verkeer, duim ik een weg door de applicaties, mijn mond half open, mijn tong nog nét zichtbaar tussen mijn lippen en ik update mijn Twitter met: 'Zó! Net bijna een scootmobiel geraakt met mijn fiets, geen zorgen - ik leef nog hoor!'

Een dik kwartier later parkeer ik mijn fiets in de fietsenstalling en loop ik mijn werk binnen. Ik hang mijn jas op de kapstop en zet mijn PC aan. Nadat alle werk-gerelateerde programma's opgestart zijn klik ik op de explorer. Ik surf hier weer naar Facebook en verander mijn status naar: 'Weer een werkdag voor de boeg, ik ben benieuwd wat het wordt vandaag...'. Daarna ga ik door naar mijn Hyves en krabbel ik op de pagina van Jeroen: 'Goeiemorgen! Hoe gaat ie bij jou?'

Ik wil graag op de hoogte zijn van de dingen die er gebeuren in de wereld, dus daarna is www.nu.nl aan de beurt. Ik bekijk het weerbericht en daar staat een zeer zonnige, mooie dag voorspeld. Toen ik naar mijn werk fietste, was de lucht nog helemaal grijs en grauw. Het is toch wat, na honderd jaar KNMI klopt er nog niets van het weerbericht. Ik log maar weer in op mijn Myspace en ik plaats een blogpost over weersverwachtingen. Zo, dat is ook weer gezegd.

Ik ga weer terug naar nu.nl en ik klik op de link 'opmerkelijk'. Daar staat een artikel over een Giraf in een Italiaanse dierentuin die het blijkbaar heerlijk vindt om na zijn eten een Mars-reep te eten. Het is toch wat! Ik pak mijn iPhone er weer bij en ik schrijf op Twitter: 'Nou, ik lust ook wel Mars-repen hoor! LOLOL' met de link naar het nu.nl artikel erbij. Tevreden leun ik achterover, een klein, schalks glimlachje op mijn gezicht en dan pas merk ik dat er een commotie is onstaan bij de receptie:

Twee mannen, lang en gespierd, gekleed in zwarte pakken en beide een snelle zonnebril op het hoofd zijn druk in gesprek met de receptioniste. Één van de mannen laat iets van identificatie zien en slaat tegelijkertijd zijn colbert een beetje naar achteren en laat het licht vallen op een zwart geweer nonchalant tussen zijn broekriem en zijn lichaam gestoken. Ik sta zo versteld van deze surrealistische scène dat ik helemaal vergeet dit ergens op het internet te plaatsen.

De receptioniste wijst naar mij en de mannen komen mijn kant op met een zelfverzekerde tred. De man die voorop loopt haalt zijn zonnebril van zijn hoofd af en vraagt aan mij:

"Pardon, bent u meneer Jansen?" Ik word erg zenuwachtig, maar ik durf natuurlijk niet te liegen tegen deze mannen.
"Ehh, ja, dat klopt."
"Mooi, ik ben meneer Van der Bilt, dit is meneer Smit, wij zijn van het Internet."
"Ehhhh.....oh......wat kan ik voor u doen?"
"Nou, meneer Jansen, wij volgen u al een tijdje. Het zit namelijk zo, we hebben nogal wat klachten gekregen en het blijkt dat u niet helemaal volgens de regels speelt."
"Regels? Hoe bedoelt u?"
"U maakt vaak gebruikt van het internet, klopt dat?"
"Ik schrijf graag dingen, ja, dat is waar."
"Nou, de dingen die u schrijft...daar wilden we het graag even met u over hebben."
"Hoezo?"
"U bent een vrij saaie man, meneer Jansen. En elke wissewasje, elk minitieus detail van uw saaie, vervelende leventje zet u op het Internet - dat kost bandbreedte, dat kost ruimte op servers, wij zijn hier om u op het hart te drukken dat dat moet stoppen."
"Stoppen? Hoezo? Het internet is toch vrij voor iedereen?"
"Dat is een misvatting, meneer Jansen, en wij zijn hier om het recht te zetten. Ik wil u op het hart drukken, dat als er niets gebeurt aan uw gedrag, dat de volgende keer meneer Smit hier het woord zal moeten doen en dat het dan een vrij kort, bondig en eenzijdig gesprek zal worden, snapt u?"

Hierop liet meneer Smit zijn pistool gedecideerd zien, zijn ogen nog steeds verholen achter zijn zonnebril en de rest van zijn gezicht ontbrak nog steeds elke uitdrukking. Ik stamelde dat ik het begreep en dat ik het nooit meer zou doen. Meneer van der Bilt klaarde hier van op, gaf mij een bemoedigend klopje op mijn schouder en verliet vervolgens met meneer Smit de werkvloer. Mijn eerste reactie was: dit moet ik met iemand delen en mijn hand schoot richting mijn iPhone, maar het beeld van Meneer Smit en zijn pistool drong zich aan en ik liet de iPhone voor wat hij was.

Na drie keer goed ademhalen ben ik in shock maar aan mijn werk begonnen. Ik had nu toch niets beters meer te doen.