Boodschapje

Recentelijk drong de behoefte in mij op om een aanschaf te plegen. Het geval was als volgt: mijn verzameling houten Richard Nixon hoofdjes op mijn vensterbank waren in de loop van de tot nu toe aangename zomer sterk verkleurd en dof geworden. Ik besloot om bijenwas of houtlak of iets dergelijks aan te gaan schaffen om de Trickie Dickies weer wat glans te geven.

Zelf ben ik niet zo goed in shoppen, omdat ik altijd overweldigd wordt door de grote keuze, mede-shoppers en de opdringerige sfeer in al die winkels. Dit heeft er tevens in geresulteerd dat ik nooit weet waar, wat voor soort, winkel zich bevind. Edoch, mijn beeldjes móesten hun glans terugkrijgen, dus ik stapte op zaterdagmiddag met een tas vol geld mijn huis uit op zoek naar een winkel die mij in mijn behoefte kon voorzien.

Mijn eerste strategie was erop gebaseerd om mensen te volgen die een lége tas bij zich hadden en dat ik dan na verloop van tijd wel een zooitje winkels tegen zou komen en dat ik statistisch gezien dan wel geramd zou zitten voor was of lak. Ik koerste eerst onopvallend - een sigaret tussen mijn lippen, zonnebrilletje op - achter een gezin aan, maar toen deze als een bliksemslag bij heldere hemel in een Intertoys verdween, stond ik verloren en ontheemd op het Koningsplein.

Het geroezemoes van honderden stemmen in zeker tien verschillende talen, alle kleuren, de hitte van de zon en de verzengende zweterigheid van dorstig kopende mensen viel als een kaleidoscopisch deken over me heen en een ijzeren grip van paniek nam bezit van mijn aorta. Meerdere muziekstijlen (zonder uitzondering kéihard en verwerpelijk) bliezen vantussen airconditioningsluizen van openstaande winkelsfronten. Er hing een waanzinnige zweem in de lucht, alsof ik in een school vissen zat, waar een halve geitenkop in gegooid was om de haaien te lokken. Koopjesjagers, kortingsmoordenaars, uitverkoop-killers.

Ik haalde mijn hand door mijn haar, het zweet van mijn voorhoofd koelde mijn scalp en ik zette mijn zonnebril af. Het opeens felle licht gaf mij een kopzweving en ik zakte nog verder weg in een fata morgekte. Ik kon niet langer blijven staan en begon door de menigte te wurmen, mezelf zo iel en aerodynamisch als mogelijk makend.

Ik passeerde een winkel, volledig badend in turquoise licht, de ruimte ovaal gemaakt met witte plastic vormen, er stonden in totaal drie zonnebrillen op verschillende houders uitgestald. Twee meisjes, zo mager dat ik me afvroeg hoe ze het gewicht van hun gebit overeind konden houden, waren in superkakkerspraak aan het afwegen welke van de brillen het mooist was; de verkoper stond verveeld een Hustler door te bladeren en aan een lip-piercing te pulken. Ik keek ontsteld weg en liep door.

Een andere winkel vol met verschillende kleuren t-shirts met daarop verschillende kleuren shirtvullende tepels geprint stond stampvol en verspreidde een geur van ebola en verbrande alkaline batterijen, mijn ogen traanden, mijn kaak verstijfde. Ik versnelde en hield mijn adem in.

Ik zag mensen plastic broodjes hotdogs in hun kanaal proppen, softijs druipend over kinderkinnetjes, vette vingers priemend in mayonaise, hamburgerpapiertjes dwarrelden naar het trottoir, lachende opengesperde muilen - vullingen en gouden tanden, draaiorgels vol met geluidsvervuiling, kinderwagens botsend tegen witte, zure karnemelkbenen.

In een vlaag van verstandelijke en lichamelijke verbijstering schoot ik een winkel binnen en tot mijn blijdschap bleek het een ouderwetse Hema te zijn. Ik haalde drie, vier keer fatsoenlijk adem en vond via een informatiebord de tweede verdieping waar de lak-en-verfwaren zich bevonden. Ik overhandigde wat briefgeld aan een middelbare scholier in een truttig, vertrouwd Hema-shirt en plaatste de duur bekochte houtlak in mijn rugzak.

Voordat ik de Hema verliet visualiseerde ik de route naar huis en moffelde ik mijn zintuigen onder een karpet van draagbare muziek, zonnebril en een geoefende inademing door de mond en toen: de winkel uit en als een blind paard huiswaarts!

Thuis kroop ik onder de douche en daarna onder mijn bed, gewapend met oordoppen, een zaklamp en de lak ging ik mijn houten presidentjes te lijf - de lak-walmen zachtjes naar mijn hoofd stijgend en mijn geheugen vluchtig wissend.