Boekel de Nerée

Station Amsterdam Zuid blinkt uit in zowel de hoeveelheid wind die daar over de perrons raast alsmede de ongemakkelijke hoogbouw. Een van de glazen kolossen die erg opvalt als je daar staat te wachten op een geel-blauwe slang is het vierkante, Orwelliaanse monster van een kantoor dat Boekel de Nerée heet.

Thuis heb ik die naam even gegoogled en ben ik tot de ontdekking gekomen dat dit gebouw bevolkt wordt door een notariskantoor. Nu hoef ik niemand te vertellen dat notarissen notoire criminelen zijn (zij verlenen namelijk zeer eenvoudige diensten tegen astronomische bedragen die via de Broederschap der Notarissen kunstmatig hoog gehouden wordt), maar - en ik hoop dat ik hier niet de enige in ben - , de naam Boekel de Nerée spreekt zeer tot mijn verbeelding en geeft mij een serie apocalyptische visioenen om U tegen te zeggen:

Uit nieuwsgierigheid en een drang naar journalistieke infiltratie stap ik stilletjes het kantoor van BDN binnen. Een luchtige bossanova versie van Guus "muzikale milieuvervuiling" Meeuwis' proletenhitje Het Is Een Nacht kronkelt uit kleine speakers, netjes weggewerkt in het gipsen plafond. In de lobby staat een plastieken Linda de Mol Kloon achter een strak plexiglazen balie, oortelefoon aan de zijkant van haar blonde hoofd geschroefd en boven haar hoofd de naam van het bedrijf inclusief motto: Boekel de Nerée - Wereldverovering met een Gooische R.

Ik haal een handje kiezelstenen uit mijn linker broekzak en werp deze in de verre hoek van de lobby. De receptioniste schrikt op; haar Oilily sjaal wappert nerveus langs haar parelketting en zij gaat op onderzoek naar het stenen getinkel. Ik maak van de gelegenheid gebruik en slip geruisloos langs de lobby en in een van de roestvrij stalen liften. Er zijn knopjes voor een tiental bovenverdiepingen, maar ook voor een aantal ondergrondse vloeren. Ik besluit dat om de waarheid achter Boekel de Nerée te kunnen ontmaskeren. ik zo diep mogelijk in de buik van het beest moeten kruipen en ik druk op de onderste knop, nummer 6 in een dieprode kleur. Ook in de lift is de melodie van Groteske Guus alom vertegenwoordigd. Ik ben niet gewend aan dergelijke geluiden en mijn witte bloedcellen kunnen de barrage van tonen niet aan en een branderig gevoel blijft naar mijn slokdarm vlieden. Ik haal diep adem en verman mezelf; de wereld moet dit weten.

De lift komt tot stilstand en met alle gratie en fysieke zwier die ik heb ninja ik de gang in, gretig en geruisloos. Ik passeer verscheidene pastelkleurige deuren en hoor van allerlei aardappel-watervallen door het houtwerk komen. Ik negeer ze, zo goed als zo kwaad en ik ga recht op de laatste deur af; de hoofdprijs. Mijn oor leunend tegen de deur leer ik dat de kamer leeg is en mijn hand tast de deurknop af – gesloten, maar, geen paniek! De multitool opent vele deuren.

In het midden van de statig ingerichte kamer staat een bureau en op het bureau ligt een stapel dossiers. Ik pak mijn dunne zaklamp uit mijn binnenzak en schijn voorzichtig een licht op de geheime informatie binnen de duistere krochten van Boekel de Nerée:

Dossier #1: SUPER-PRIMA: Een megalomaan plan om via incriminerende foto's van leraren, politici, journalisten en andere opiniemakers het woord "super-prima" in de vocabulaires van alle lagen van de bevolking te duwen.

Dossier#2: POLO-KRAGEN: Een uitgebreide beschrijving van het netwerk van modemensen, ontwerpers, corps-leiders en aanverwante dat bezig is om een werkelijkheid te creeëren waarin de kraag van een polo (het liefst in de kleur roze) alleen omhoogstaand gedragen kan worden.

Dossier#3: ONWETENDHEID: Een duivelse samenzwering met als doel om onwetendheid te belonen en kundigheid te straffen, ik kan net in een inktvlek de naam Geert Wil---Stemmen hoor ik via de gang mijn kant opkomen en ik moet het dossier dichtslaan om niet ontdekt te worden. Ik leg de dossiers weer terug zoals ik ze vond en ren naar de deur - te laat, de deurklink draait om en ik hoor de stem van Jort Kelder zeggen dat als je bretels duur genoeg zijn het niemand opvalt dat je een mond vol lelijke tanden hebt.

Ik schrik. Ik knipper. Ik haal drie keer adem. Het zonlicht straalt fel in mijn ogen via de glazen wanden van de omringende hoogbouw, de wind giert over het perron. Ik realiseer me dat ik nog gewoon op Station Amsterdam Zuid sta. Maar, waarom heb ik dan nog kippenvel?