Kaartje Leggen - Niemand Zeggen

Binnen een typisch Nederlandse traditie mag ik graag, onder het genot van leuke mensen en al dan niet alcoholische versnaperingen mijzelf engageren in een gezelschapsspelletje. Van oudsher zijn de winters hier lelijk nat, dus de zondagmiddag is uitgelezen voor het gezamelijk borden van een gansje, het ergeren van een Mens niet, het jassen van een Klavertje en het jagen op Harten. Geheel in het verlengde van onze (whatever) kijk op gezelligheid.


Sinds een aantal jaren / maanden blijkt echter het tijdsverdrijf pokeren, in een sociale sfeer (of in de online versie) zeer aan populariteit te hebben gewonnen onder de Nederlandsche bevolking. Van die pokerij ben ik minder te spreken. Zoals algemeen bekend is het introduceren van een monetaire component binnen een spelletje funest voor de bijbehorende lol die er te halen valt. Iedereen die wel eens een weddenschap verloren heeft of bijvoorbeeld een verlepte man (altijd mannen) achter de gokkast in de plaatselijke snackbar of bruine kroeg heeft zien staan kan dit beamen. Daarnaast, in het kader van de skill die er bij het pokeren komt kijken zijn de kaarten vrij snel geschud, namelijk die is recht evenredig met het niveau kansberekening van de speler gecombineerd met in hoeverre de speler over "stalen zenuwen" beschikt. Beide plafonds binnen de leer-curve zijn snel bereikt, alhoewel het besef hiervan niet bij de meeste pokeraars aanwezig blijkt te zijn.


Gelukkig doen dat soort zaken er niet toe bij het besluit om mee te doen aan de poker-tombola en als een soort olievlek van opium is het steeds normaler en sociaal geaccepteerder geworden om dagelijks eens lekker achter de pc aan je gokverslaving te werken. Natuurlijk, zoals elke verslaafde, zijn de lulsmoesjes van die poker-jokers niet van de lucht: Het is geen kans-spel, want ik heb een systeem, ik speel alleen om kleine bedragen, het is alleen voor de gezelligheid.


Allemaal Gelul.


Natuurlijk ben ik niet zo begaan met mijn medemensen dat het mij ene lor uitmaakt wie hoeveel euros over wat voor balk smijt, maar toch ondervind ik last van dit kaart-gelazer. Zoals elke hobby sluipt namelijk het jargon en de beschrijvingen van individuele ervaringen langzaam, maar zeker binnen de conversaties in het dagelijks leven. Persoonlijk vervullen deze uitingen mij met een nieuwe, zeer ver geëvolueerde vorm van irritatie en weerzin. Zodra zinnen als 'en toen, op de flop, was er die ruiten, en had die andere eikel een flush' er uit iemands mond komen rollen, is de eerste associatie toch dat het om een anekdote over een stoelgang gaat. Ik weet niet hoe U hierover denkt, maar ik hou liever elke verwijzing naar de stoelgang buiten mijn conversationele arena.


Ook in kranten, op televisie, op het internet (die pop-ups!) en aanverwante komt die rommel steeds vaker naarboven, en voor mij staat al dat poker-geschreeuw toch qua amusements-waarde gelijk aan een man in een lege kamer die een munt opgooit en iedere keer als kop boven komt, een tien euro briefje uit het raam flikkert.


Dus, ik wil U dan ook manen tot stilte en vriendelijk (nou ja) vragen om als u zich (terloops) Binnen De Ring bevind, uw poker-gelul bij de Ring achter te laten en tijd wil besteden aan het ontwikkelen van bijvoorbeeld een gevoel van humor of U verder bekwaamt in de gouden kunst van de Stilte.