Koffietijd!

De meeste producten hebben tegenwoordig een differentiatie met betrekking tot prijs en kwaliteit. Zo ook het doodgewone bakkie pleur dat wij allen dagelijks tot ons nemen. Sommige mensen zweren nog bij hun ouderwetse koffie-zet-apparaat (Mensen Zoals Ik), hebben de geneugten van de Senseo als hoogste goed (Andere Mensen) en er zijn mensen die een waarachtig koperen fabrique hebben aangeschaft die de halve keuken vult en (blijbaar) verrukkelijke espresso en dergelijke produceert. (Mensen Met Teveel Geld) Uiteindelijk gaat het ons toch om de caffeine, maar het is altijd vermakelijk om mensen hierover te horen discussieren, de rijkheid en variatie van het leven is immers waar het om gaat hier op aarde.

Een tijd geleden mocht ik tijdens een dergelijke sessie vernemen dat er koffiebonen bestaan genaamd Kopi-Luwak en dit betreft een bonensoort die zijn (haar?) smaak ontleend aan de avontuurlijke reis die deze bonen afleggen alvorens bij een speciaalzaak terecht te komen, namelijk, via de darm (zowel dik als dun) van een Filipijnse Loewak-Kat. Vervolgens zijn er mensen in de emplooy om de bonen van de voorgenoemde katten-kak te scheiden om deze vervolgens op de markt beschikbaar te maken. Afgezien van de gezonde kokhalzingen die mijn slokdarm al maakt bij het idee van het drinken van koffie van die bonen, vraag ik mij bij het horen van dit heugelijke nieuwtje dus vooral af hoe iemand dit in godsnaam ontdekt heeft.

Denk even mee. Halverwege de jaren negentig zitten alle koffie-moguls (mogullen?) met hun handen in het haar. Na de frappachino is er niets meer te bedenken door de doorgesnoven marketingidioten en op een goede woensdagochtend roept een koffie-mogul (Douwe? Max? Kanis?) zijn hoofd van de Nieuwe Ontwikkelingen bij zich:

"Willem! Godverdomme, we hebben iets nieuws nodig. Hier is een ticket naar de Filipijnen, vind nieuwe koffie of het is je scalp op mijn bureau!"

Willem, geheel in tropen-outfit en met een diepgewortelde koloniale instelling toogt naar de Filipijnen. Daar aangekomen infiltreert hij van allerlei rokerige kroegen en opium-holen totdat hij toevallig de mogelijkheid ziet om luistervinkje te spelen bij een drietal koffie-smokkelaars. Hij leert over een nieuwe soort boon, diep verscholen in de verradelijke jungle van de Filipijnen. Eureka!

Hij casht de volgende morgen zijn reischeques in en huurt de diensten van een plaatselijke gids/sherpa M'Bongo. Bepakt en bezadeld trekt M'Bongo achter Willem aan het oerwoud in en met een bamboe-stok niet dikker dan zijn duim maant Willem M'Bongo tot snelheid en resultaat. (ik zei het al: koloniale houding) Na een volle dag zonder iets dat ook maar op een koffieboon lijkt besluit Willem om het kamp op te zetten. Met een paar fikse halen van zijn stok dwingt hij M'Bongo tot het opzetten van de tent en het maken van een kampvuur. M'Bongo ondertussen voelt zich steeds slechter over zijn carrière-keuzes, maar de lange arm van de koffie-mogul reikt ver en hij voelt dat de optie om Willem te verlaten niet meer aanwezig is.

Dit gaat een paar dagen zo door. Willem foetert M'Bongo uit en de expeditie lijkt op niets uit te lopen. Totdat op een morgen Willem zichzelf niet meer kan beheersen en keihard M'Bongo begint te meppen, onderwijl verwijten schreeuwend over het niet vinden van de gedroomde nieuwe koffiebonen. Bebloed en strompelend wordt M'Bongo het kamp uitgejaagd onder de verwensing dat hij zonder bonen niet terug hoeft te komen.

Snikkend en stotterend stuit M'Bongo na een lange tocht uiteindelijk met zijn linkervoet op een stomend hoopje katachtige uitwerpselen. Ook dat nog. Hij begint zijn voetzolen af te vegen aan een nabije boom en tijdens het vegen merkt hij dat er kleine boontjes tussen de penetrante kattenflets verborgen zitten. Als in een trance stopt hij er één van in zijn mond en na een korte omwerveling rond zijn tong en verhemelte kan hij het niet meer ontkennen: Dit Is Een Koffieboon!

Juichend en joelend van zijn ontdekking brengt hij de boon bij Willem. Samen malen ze de boon en zetten er een vingerhoedje koffie van. Wat blijkt? Hemels.

Enkele maanden later is Willem terug met de volle steun van de Koffie-Mogul (Douwe? Max? Kanis?) om een leger aan katte-kak-peuteraars in te zetten om alle bonen in de wijde omgeving in te lijven in de product-range van zijn werkgever. Zodra er genoeg bonen geoogst zijn en de marketing-machine op vollen toeren draait, blijkt het publiek onherroepelijk te zitten wachten op deze exquise en vrij prijzige koffie. En op een dag zijn twee koffie-afficionados gezellig het weetje over de katten-bonen te delen en mag ik het met mijn gespitste oortjes opvangen.

Mooi.