Open Deur, of: Nadenken - Waarom Niet?

Luister losers. (jullie weten wie jullie zijn) Ik heb slecht nieuws voor jullie: de excuses raken op. Het zwaktebod van goh, dat wist ik niet is op sterven, zo niet al wijlen. (zie ook: opdepof)

Als iets ons geleerd heeft van het recente DSB gelul is het wel dat 1) de meeste financiële instellingen criminelen zijn en dat 2) je GOED MOET LEZEN voordat je ergens je handtekening onder zet. (zie: koopsompolissen) Het is wachten totdat de volgende bank omvalt en de goegemeente weer in de hoogste boom klimt.

Met betrekking tot de Mexicaanse Griep: van allerlei gelul en in drie maanden (weetikveel) zijn er 2 doden gevallen en een aantal mensen voelden zich een paar dagen 'niet lekker'. Een korte blik op de statistieken van, oh, bijvoorbeeld andere soorten griep, leert ons dat 'gewone' griep even ziekelijk/dodelijk is. Wel goed dat we er zoveel over gepraat hebben. En die paniek enzo.

Dit brengt ons bij het tweede punt: shit die je in de krant leest, is niet altijd waar. Sterker nog, het mééste wat je in de krant leest is niet waar. Toch vreemd dat nog niet iedereen dat abonnement heeft opgezegd en des ochtends gewoon achter het internet wat nieuws inwint. (prijsvraag van de maand: welke krant heeft het meest opgeklopte, feitelijk onware nieuws, maar verkoopt het best? Voor de bonusvraag: waarom zou die correlatie er zijn? Voor de bonus-bonusvraag: wat betekent 'correlatie'? )

Snel verder zappend komen we bij het feit dat de aarde wat aan het verslonzen is. Her en der stijgt een zeespiegeltje, links en rechts wordt het wat warmer (iets met fossiele brandstoffen), af en toe vind men wat gedumpt gif en aanverwante in een zee/rivier/natuurgebied. Blijkt nu: daar zijn wij verantwoordelijk voor geweest. Sakkerloot! Wat een nieuws. Goed dat we het er nu af en toe over hebben. En er verbouwereerd over zijn. Vooral dat.

Mensen mogen graag klagen over bureaucratie. Het is allemaal zo moeilijk om iets gedaan te krijgen bij je kabel-provider. Het duurt zo lang om iets bij je bank gedaan te krijgen. Het is zo tijdrovend om iets bij je verzekeraar betaald te krijgen. De gemeente doet er duizend jaar over om een vergunning af te geven om die roze flamingo's op je dak te plaatsen. Tsjongejonge. Maar Hé! Wacht eens. Zo ongeveer 90% van alle Nederlanders werkt bij die instellingen. Ik zie hier een overduidelijke clou in een tekstballonetje hangen....ehh........GA JE WERK GOED DOEN EN HOU OP MET ZEIKEN.

Politici hebben grote moeite om aan de ene kant hun plannen uit te voeren en aan de andere kant om hun plannen goed uit te voeren. Dit is natuurlijk een teleurstelling voor veel mensen. Maar, als je er even over nadenkt: JIJ hebt voor die idioten gestemd destijds. Is natuurlijk pijnlijk, verantwoordelijkheid. Maar wel waar.

Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar voor de snelle lezers onder U zal ik maar snel inhaken op de moraliserende conclusie. In de meeste gevallen waarin er in uw leven iets misgaat, U bedonderd wordt, miskend bent, enzomeer, had U met een korte gedachtegang al deze zaken kunnen ontlopen. Nu weet ik, het is moeilijk om overal over na te denken. Het is ook veel lekkerder om gewoon een pizza te ontdooien en kwijlend voor een televisie te gaan zitten. Maar wees U bewust: de wereld wordt kleiner, het internet is overal, kennis wordt wijder verbreid en langzaam maar zeker zult u daarmee de verantwoordelijkheid moeten gaan dragen. En de excuses raken op.

Ik raad U aan, wees wijs, bedachtzaam en bewust. Want we komen eraan en we hebben geen tijd en zin om tekst en uitleg te geven, en we hebben geen mededogen met dommeriken.

Griepje

De koude rillingen schoten door mijn lichaam. Ik lag gespreid, mijn ledematen lukraak verdeeld over het matras en ik zag geen reet. Ik hoorde gedempte vogels en bouwvakkers door het dekbed komen - alhoewel, ik was bedekt door iets zachts, maar het voelde beduidend anders aan den mijn vertrouwde lakens. Ik kreeg nog een golf rillingen over me heen en met een spastisch, verzwakte molenwiek gooide ik de dekens van me af.

Bij het aanvoelen van het daglicht begonnen mijn ogen te tranen en met twee motorisch gestoorde vingers pulkte ik het slaapzand uit mijn oogkassen. Oogkassen, waar overigens een hartslag in klopte als een koppel pauken in een vliegtuighangar. Langzaam begon het bewustzijn te dagen, en wat bleek: ik was niet bedekt door mijn dekbed, maar ik was onder een levensgrote fucking Sombrero in slaap gevallen.

Nou was dit niet de eerste keer dat ik met een vreemd voorwerp wakker geworden was (verkeerspilon, fotoalbum, pak vla, halve kerstboom, een meisje - etc.), dus ik probeerde zo snel mogelijk mijn hersenen aan te jagen en mij te herinneren hoe ik aan Sombrero Maximus was gekomen. Maar, ik had zo'n knallende hoofdpijn, ik vond het maar moeilijk concentreren. Ik besloot eerst maar een kopje koffie in mijn systeem te injecteren.

Rillend en een tikkeltje verdwaasd stapte ik uit bed en nam nog geen twee stappen of de zool van mijn voet maakte contact met iets overduidelijks glibberigs en glasachtigs en ik smakte steil voorover. Het vloer-contact gaf een extra dimensie aan de voorgenoemde hoofdpijn en toen ik rechtop kroop zag ik de boosdoener van mijn glijpartij: een fles Black Death Tequila. Sterker nog: deze fles had een drietal lege broers meegenomen, her en der rond mijn vloer verspreid.

Op zich zou dit een hoop van mijn symptomen verklaren, ware het niet dat ik sinds mijn jonge jaren dat vreselijke goedje voorgoed heb afgezworen wegens een sterk ontwikkelde smaakaversie jegens dat spul, na een slecht geïnformeerde inname. (ik drink liever chloor dan tequila)

Perplex schuifelde ik richting de keuken, mijn hoofd brekend over deze vreemde ochtend. In de hal kwam ik huisgenoot D tegen, die blijkbaar in de 27 uur dat ik hem niet gezien had een forse, krullende snor had laten groeien. Ik knipperde een aantal keer, maar hoeveel vocht ik ook over mijn netvlies liet vloeien, die snor bleef maar zitten. Wel merkte ik op dat hij twee aangenaam stomende mokken in zijn handen had met daarin een aantrekkelijk zwart brouwsel. Huisgenoot D en zijn koffie zijn sinds jaar en dag mijn persoonlijke beschermengel. Traditioneel griste ik een mok uit zijn handen en nam een slok alvorens hem een goede morgen te wensen. (ook in ons huis is zwijgen goud)

In nam een diepe teug, in de hoop dat alle surrealistische zaken als een kater voor de zon zouden verdwijnen, maar zodra de vloeistof over mijn tong en verhemelte stroomde merkte ik dat de vloeistof in kwestie geen koffie betrof. Een zoete rum en chocola zweem lag over de bittere koffiesmaak heen en in een reflex spoog ik de grote slok tegen de muur aan mijn rechterzijde.

Gat. Ver. Damme.

Een lichte paniek begon zich meester van mij te maken en terwijl ik de laatste restjes gore semi-koffie uit mijn longen hoestte, baande ik mij naar de badkamer om daar een koude douche te gaan nemen, hopende dat deze belachelijke nachtmerrie op zou houden. Ik opende de badkamerdeur met een fikse ruk en schrok mij een ongeluk. In mijn kleine toilet-douche combinatie had één of andere praktische grappenmaker zo'n één-en-veertig joekels van cactussen geïnstalleerd.

De psychosomatische schrok bij het zien van zoveel prikkers werd mij teveel en droog-hoestend, hart-kloppend en hoofd-pijnend zeeg ik ineen en werd alles zwart voor mijn ogen. Voor dat ik het bewustzijn verloor, leek het wel alsof het piepende, schrapende stemmetje van Mary Servaes mij in een diepe slaap vergezelde.